اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی در بهبود افسردگی بیماران مبتلا به سرطان

زمینه و هدف: متناسب با سبب شناسی افسردگی در بین بیماران مبتلا به سرطان، شیوه های درمانی مختلفی شناخته شده است که یکی از آنها رفتاردرمانی دیالکتیکی است. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر بهبود افسردگی بیماران مبتلا به سرطان انجام شد.   روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل از بین بیماران سرطانی مراجعه­کننده به مراکز شیمی درمانی شهر شیراز در سال 1391، 26 نفر به روش نمونه ­ گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. افراد گروه مداخله در 16 جلسه نود دقیقه­ای رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی شرکت کردند و گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه افسردگی beck بود که پایایی آن با استفاده از cronbach alpha 92/0 به دست آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss ویرایش 18 و آزمونهای آماری paired t test ، لوین و تحلیل کوواریانس در سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند.   یافته­ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره افسردگی افراد گروه مداخله پس از آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی از 4/4 ± 11/14 به 87/3 ± 92/5 کاهش یافته است (001/0 p< ) ولی در گروه کنترل تفاوت معنی داری بین میانگین نمره افسردگی قبل و بعد از آموزش مشاهده نشد.   نتیجه­گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، رفتاردرمانی دیالکتیکی می­تواند افسردگی بیماران سرطانی را کاهش دهد. لذا از این یافته می­توان در راستای برنامه­ریزی یا استفاده از چهارچوب نظریه شناختی در کاهش و یا جلوگیری از افزایش افسردگی بیماران سرطانی استفاده کرد.